گريس

گريس مخلوطي ژلاتيني است که از يک سيال روانساز ( روغن ) و يک ماده غليظ کننده ( Thickner ) و مواد افزودني خاص ساخته مي شود .مشخصات و

کيفيت گريس به نوع و مقدار ماده غليظ کننده، مواد افزودني ، مشخصات روغن پايه و همچنين فرآيند توليد بستگي دارد. ماده غليظ کننده مهمترين عامل

پايداري دربرابر آب ، پايداري در شرايط دماي بالا وپايداري کيفيت در زمان مصرف و حفظ کيفيت است.گريس ها مشابه روغن ها ، براي حداقل رساندن

اصطکاک و فرسايش بين سطوح متحرک ، کاربرد دارند . درمواردي که روانساز بايد به عنوان مانعي براي جلوگيري از ورود ذرات خارجي عمل کند ، يا موقعيت

حرکت بين دو سطح به گونه اي است که نياز به روانساز نيمه جامد وجود دارد، بايد از گريس بعنوان روانکار استفاده شود . بعلاوه از بعد عملياتي روانکاري با

گريس ، عموما ً مکمل روانکاري اکثر سيستم هاي صنعتي است .

گریس از نگاه تخصصی :

گريس از کلمه لاتين کراسوس ، به معني چربي گرفته شده است.

تعريف امروزي گريس عبارتست از يک محصول جامد تا نيمه مايع يک عامل سفت کننده که در يک روغن مايع معلق باشد . تقسيم بندي اوليه گريس ها به

وسيله نوع ماده سفت کننده آن ها بوده است. معمول ترين سفت کننده ها صابون هاي فلزي هستند . از سفت کننده هاي ديگر، مي توان از خاک بنتونيت

، سيليکاژل، پلي اوره و سفت کننده هاي غير آلي نام برد .

گريس هايي که داراي پايه صابوني هستند، از سه جزء تشکيل شده اند :

يک جزء چربي ( حيواني يا گياهي ) که معمولا ً 4 تا 15 درصد کل گريس را تشکيل مي دهد ( به چربي ها اسيد چرب مي گويند ) .جزء دوم يک قليايي است

قلياي به کار برده شده در ساخت گريس شامل هيدروکسيدهاي فلزات کلسيم ، آلومينيوم ، سديم ، باريم و ليتيوم مي باشد و حدود 1 تا 3 درصد را گريس

را تشکيل مي دهد .سومين جزء گريس ،يک مايع است که مي تواند روغن پايه معدني ، انواع روغن هاي سنتتيک ، پلي گليکول و يا مخلوطي از مايعات

مختلف باشد.

یک ساختمان پيچيده تر براي گريس را مي توان با استفاده از کمپلکس فلزي به دست آورد که ماده سفت کننده آن ها يک صابون کمپلکس است . به همين

دليل به اين گريس ها ، گريس هاي کمپلکس مي گويند . گريس هاي کمپلکس را مي توان تا حدود C º38 بيش از درجه حرارت کارکرد گريس هاي با سفت

کننده هاي غير کمپلکس معمولي مورد استفاده قرار داد .گريس هاي کمپلکس ، براي بهبود خاصيت مقاومت گريس در برابر درجه حرارت هاي بالاتر، ساخته

شده اند . از معمولي ترين نوع اين گريس ها مي توان از گريس کمپلکس ليتيوم ، آلومينيوم ، کلسيم و باريم نام برد. به استثناء گريس کمپلکس باريم که

داراي نقطه قطره شده حدود C º218 مي باشد، کمپلکس هاي ديگر ، داراي نقطه قطره شدن حدود C º260 هستند. نقطه قطره شدن گريس ، درجه حرارتي

است که در آن ، گريس از حالت نيمه مايع به مايع تبديل مي شود. به عبارت ديگر، درجه حرارتي که در آن ممکن است روغن شروع به جدا شدن از ماده

سفت کننده کند، نقطه قطره شدن ناميده مي شود. نقطه قطره شدن توسط روش 2265-D ASTM اندازه گيري مي شود.همانطور که قبلا ً گفته شد، گريس

هاي کمپلکس را مي توانند در درجه حرارت هاي بالاتر از گريس هاي معمولي کار کرده و در نتيجه مقاومت آن ها در برابر اکسيد اسيون بيشتر است . البته

اين موضوع در همه حالت ها صادق نيست . از معمولترين نوع گريس هاي کمپلکس، کمپلکس هاي ليتيوم و آلومينيوم مي باشد.سفت کننده هاي غير آلي

، از قبيل خاک ها و سيليکا که داراي ساختمان کروي يا صفحه اي مي باشند ، با توجه به مساحت سطح بسيار زيادشان، باعث سفت کردن مايع مي

شوند. اين مواد ، گريسي بسيار نرم و بدون نقطه ذوب توليد مي کنند که اگر در ساخت آن ها دقت زيادي به عمل آيد ، محصولات با کيفيت عالي تهيه مي

شود .

مزاياي روانکاري با گريس در مقايسه با روغن هاي روانساز عبارتند از :

قابليت ماندگاري در محل روانکاري

سهولت مصرف و کاهش دفعات روانکاري

کامل تر شدن آب بندي سيستم ها ، کاهش نشتي و چکه کردن روانکار

بهينه سازي چسبندگي روانکار به قطعات در شرايط دما و فشار بالا

سادگي طراحي سيستم هاي روانکاري
معايب روانکاري با گريس در مقايسه با روغن هاي روانساز عبارتند از :

قابليت خنک کنندگي کم

عدم قابليت نفوذ به قطعات ريز و مجاري دستگاه ها

نياز به نيروي کار ( کارگر) بيشتر براي روانکاري

عدم سهولت بسته بندي و انبارداري

عدم قابليت پاک کنندگي و دور نمودن آلودگي ها از سطوح قطعات متحرک

در انتخاب گريس بايد به موارد زير توجه نمود :

نوع، سرعت و دماي عمليات ماشين آلات و ميزان رطوبت محيط

تغييرات درجات حرارت

قابليت ممانعت از زنگ زدگي و خوردگي قطعات ماشين آلات

سازگاري با قطعات لاستيکي و پلاستيکي در تماس

عمر مفید گریس و شرایط گریس کاری مجدد